Γάζα, Συρία, Κονγκό, Σουδάν… Πού είναι τα συνδικάτα; Ενώ διαπράττεται το ένα έγκλημα μετά το άλλο κατά των λαών, εκείνοι που θα έπρεπε να οργανώνουν την αντίσταση δεν κάνουν τίποτα ή κάνουν ελάχιστα.
Θυμάστε ότι πέρσι τέτοια εποχή ο Τζούλιαν Ασάνζ (Julian Assange) βρισκόταν στο δέκατο τέταρτο έτος δίωξης του από το αγγλοσαξονικό νομικό σύστημα για το «έγκλημα» που επιτρέπει την δημοσιοποίηση σημαντικών αληθειών στον δημόσιο τομέα; Η ελευθερία του λόγου στον καπιταλισμό είναι μια ψευδαίσθηση. Οι εργαζόμενοι είχαν τη δύναμη να τερματίσουν αυτήν την παρωδία και να ελευθερώσουν τον Τζούλιαν, αλλά το συνδικαλιστικό κίνημα δεν προσπάθησε καν να τους κινητοποιήσει για να το πράξουν.
Έχει καταστεί σαφές από το 2014, τότε που το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τον πόλεμο, με πληρεξούσιο την Ουκρανία, εναντίον της Ρωσίας ότι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις εξαρτώνται από τη στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ για να προστατεύσουν τη θέση τους ως προνομιούχων λεηλατών του κόσμου. Και η περίπτωση του Τζούλιαν υπογράμμισε πόσο στενά οι ηγέτες μας ταυτίζονται με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του μεγάλου κεφαλαίου.
Πολιτικοί και δικαστές κάνουν τα «στραβά μάτια» για να ανατρέψουν τους δικούς τους νόμους και διαδικασίες προκειμένου να διώξουν αγωνιστές, οι οποίοι δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, αλλά υποβάλλονται σε αργό δικαστικό λιντσάρισμα και δημόσιο διασυρμό για καθαρά πολιτικούς λόγους, για λόγους ιδεολογίας και μόνο.
Ακόμη και οι Ενώσεις των Δημοσιογράφων απέτυχαν να οργανωθούν για την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου και της δημοσιογραφίας. Φαίνεται ότι τα μέλη τους τόσο στα κρατικά όσο και στα εταιρικά μέσα ενημέρωσης προτιμούν να πληρώνονται για να ενισχύσουν τα ψέματα της άρχουσας τάξης, παρά να υπερασπιστούν την ακεραιότητα του επαγγέλματός τους. Προτιμούν να βοηθήσουν στην παραγωγή και διακίνηση προπαγάνδας με στόχο να ξεγελάσουν τους ανθρώπους και να προστατέψουν τους πολεμοκάπηλους, από το να πούνε την αλήθεια. Ελάχιστες ήταν, για παράδειγμα, οι φωνές που αγωνίστηκαν για το δικαίωμα του Ασάνζ για την εξάσκηση του επαγγέλματος του, δημοσιοποιώντας την αλήθεια. Η υπόθεση Ασάνζ ξεκάθαρα αποκάλυψε επίσης, ότι η λεγόμενη «ελευθερία του λόγου» στα πολιτισμένα ελεύθερα κράτη της φασιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μια ψευδαίσθηση – ένα δικαίωμα που υπάρχει μόνον εφόσον οποιοσδήποτε του οποίου οι πληροφορίες θα μπορούσαν να εκθέσουν το status quo δεν έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει ένα ευρύ κοινό!
Ένα άλλο έγκλημα που οι πολιτικοί μας και τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης κάνουν ότι μπορούν να διευκολύνουν και να σκεπάσουν, καθώς οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται για την απεργία της 9η Απρίλη και της Πρωτομαγιάς, είναι η συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα. Οι άνθρωποι εκεί υπομένουν μια βάναυση εγκληματική επίθεση που στοχεύει σαφώς στο να εξαλείψει όλα τα απαραίτητα για τη διατήρηση της ζωής και τον εκτοπισμό όσων επιζήσουν. Και αυτή η τελευταία τρομακτική κλιμάκωση της γενοκτονίας από το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνο δεν είναι η αρχή της ιστορίας: αυτή είναι η 78η χρονιά κατά την οποία άνθρωποι δολοφονούνται συστηματικά και εκδιώκονται για το «έγκλημα» του να είναι Παλαιστίνιοι στην γη τους, την Παλαιστίνη. Οι Έλληνες κι Ευρωπαίοι εργάτες έχουν τη δύναμη να σταματήσουν και αυτό το έγκλημα. Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μας και τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης είναι μέχρι το λαιμό τους στο αίμα από τη γενοκτονία της Γάζας, αλλά δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν να το κάνουν, αν οι εργαζόμενοι αρνούνταν να τους αφήσουν.
Είναι οι εργαζόμενοι που κατασκευάζουν και μεταφέρουν πυρομαχικά για το σιωνιστικό μόρφωμα, οι εργαζόμενοι που τοποθετούν κι αγοράζουν ισραηλινά προϊόντα και των υποστηρικτών του σιωνισμού στα ράφια των σούπερ μάρκετ, που ακούν τα πολεμοκάπηλα μέσα «ενημέρωσης», οι εργαζόμενοι που γράφουν, εκτυπώνουν και μεταδίδουν τα ψέματα που λένε οι ηγέτες μας για να δικαιολογήσουν και να εξομαλύνουν την υποστήριξή τους σε αυτά τα τρομερά εγκλήματα.
Και υπάρχει το έγκλημα του συστήματος που κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να αποφύγει να αντιμετωπίσει: αυτό που κατ’ ευφημισμό αναφέρεται ως κρίση «κόστους ζωής». Και αυτόν τον μήνα, όπως και κάθε περασμένο μήνα και κάθε προηγούμενο χρόνο, οι εργαζόμενοι θα βρεθούν περισσότερο φτωχοί και λιγότερο ικανοί να αντεπεξέλθουν στο αυξημένο κόστος της ζωής σε όλους τους τομείς.
Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης είναι γνωστά: έχουμε μια φρικτή στεγαστική κρίση, έναν τεράστιο αριθμό ανέργων, αλλά και έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων που ξοδεύουν το χρόνο τους κάνοντας σέρφινγκ από τον καναπέ, που πληρώνουν υπερβολικά ενοίκια για να ζήσουν σε άθλιες, υγρές και ερειπωμένες συνθήκες. Η πείνα των παιδιών και η τιμές των καυσίμων βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα. Σε ολόκληρη την λαμπερή Ευρωπαϊκή Ένωση της χλιδής των λίγων όπως και στη Βρετανία, το ένα τέταρτο των παιδιών της σχολικής ηλικίας ζουν σε συνθήκες φτώχειας, με εκατομμύρια να πηγαίνουν στο σχολείο πεινασμένα και να επιστρέφουν σε ένα κρύο σπίτι. Τα συνδικάτα λείπουν για άλλη μια φορά από την ταξική δράση. Μια μαζική εκστρατεία διαρκείας που με πίεση να απαιτεί επείγοντα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης θα μπορούσε και θα έπρεπε να οργανωθεί.
Οι περισσότερες οικογένειες που βυθίζονται στη φτώχεια έχουν τουλάχιστον έναν και συχνά δύο εργαζόμενους γονείς. Πολλοί άλλοι δεν μπορούν να βρουν δουλειά χωρίς να είναι δικό τους λάθος. Γιατί οι εργαζόμενοι να πληρώνουν το τίμημα των αποτυχιών και των κρίσεων του καπιταλιστικού συστήματος, όταν δεν έκαναν τίποτα για να δημιουργήσουν αυτά τα προβλήματα; Αντιθέτως: δική μας είναι η τάξη της οποίας η εργασία δημιουργεί όλο τον νέο πλούτο στον κόσμο, που συσσωρεύεται σε αφάνταστες ποσότητες στα χέρια όλο και λιγότερων ανθρώπων. Όλα αυτά τα εγκλήματα κατά του λαού προέρχονται από την ίδια έσχατη αιτία: το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής και την παγκόσμια επέκτασή του στο ιμπεριαλιστικό σύστημα της οικονομικής λεηλασίας και της στρατιωτικής κυριαρχίας.
Κάθε πόλεμος στοχεύει στην ενίσχυση αυτού του συστήματος καπιταλιστικής –ιμπεριαλιστικής εξόρυξης και ελέγχου του πλούτου, στο οποίο οι μονοπωλιακοί χρηματοδότες της Γουόλ Στριτ (Wall Street) και του Σίτι του Λονδίνου (City of London) απορροφούν τον πλούτο, ενώ οι ανθρώπινες μάζες, όταν δεν πεθαίνουν στα πεδία των μαχών, εργάζονται σκληρότερα μόνο για να γίνουν όλο και πιο φτωχές και πιο απελπισμένες.
Αλλά υπάρχει ένας παγκόσμιος νόμος της ιστορίας, που λέει ότι η καταπίεση γεννά αντίσταση. Μπορούν να κρατήσουν τις μάζες κάτω από τον ζυγό για πολύ καιρό πριν η αγανάκτησή τους εκραγεί σε δράση. Σε όλον τον κόσμο, τα πράγματα αλλάζουν. Οι άνθρωποι αντιστέκονται και ένας νέος κόσμος βρίσκεται στη διαδικασία της γέννησης. Από το Ντονμπάς μέχρι την Παλαιστίνη, από την Σενεγάλη μέχρι την Υεμένη, από την Κούβα μέχρι την Κορέα, από την Μπουργκίνα Φάσο, τον Νίγηρα και το Μάλι οι άνθρωποι αγωνίζονται για την απελευθέρωση, να σπάσουν τα δεσμά της αποικιοκρατίας, της υπανάπτυξης και για το δικαίωμα στην ειρηνική ανάπτυξη και ευημερία. Και όσο περισσότερο συνεργάζονται, τόσο περισσότερο κερδίζουν — και εκθέτουν την αδυναμία του ιμπεριαλιστικού μπλοκ στη διαδικασία αυτή.
Παρά το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ έριξε ό, τι είχε και δεν είχε στον πόλεμο κατά της Ρωσίας, δεν πέτυχε τίποτα μέσω του Ευρωπαϊκού του πολέμου, εκτός από το θάνατο εκατομμυρίων Ουκρανών και την ενίσχυση του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού μπλοκ. Ωστόσο, οι Δυτικοί πολιτικοί επανειλημμένα αναφέρονται στην εγκληματική τους εξάλειψη μιας γενιάς Ουκρανών ως «καλή επένδυση».
Η Αμερικανική παντοδύναμη μέχρι τώρα αυτοκρατορία και η δουλική της Ευρωπαϊκή Ένωση χάνουν το τραίνο της παγκόσμιας κυριαρχίας, ενώ αναδύονται νέοι πόλοι καπιταλιστικής ανάπτυξης σε ολόκληρο τον πλανήτη με σημείο αναφοράς την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία και τις χαλαρές συμμαχίες τους με τον συνασπισμό των BRICS+.
Σε όλη τη Δυτική Αφρική, οι λαοί ξεσηκώνονται και οι κυβερνήσεις τους με τη λαϊκή υποστήριξη αναγκάζουν το τέλος της γαλλικής και αμερικανικής κυριαρχίας, παίρνοντας πίσω τον έλεγχο των οικονομιών τους μετά από αιώνες αποικιακών λεηλασιών.
Στη Μέση Ανατολή, η παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα και η αντίσταση της Υεμένης στην Ερυθρά Θάλασσα έχουν δείξει ότι η υποστηριζόμενη από τη Δύση αποικία του σιωνιστικού κράτους-δολοφόνου του ισραήλ δεν έχει τρόπο να συνεχίσει να υπάρχει ως καθεστώς υπεροχής, παρά την πλήρη υποστήριξη ολόκληρου του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, πρωτοστατούντος του Κούλη…
Η αλλαγή μέσα από χίλια δυο εμπόδια και θυσίες, προχωρά· έρχεται και ένας άλλος κόσμος δεν είναι μόνο εφικτός αλλά απαραίτητος. Οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν για να είναι μέρος αυτής της αλλαγής και να βεβαιωθούν ότι θα έρθει νωρίτερα και όχι αργότερα. Κάθε μέρα που ο ιμπεριαλισμός συνεχίζει να υπάρχει, είναι μια μέρα που οι άνθρωποι πεθαίνουν άσκοπα από τον πόλεμο και από τη φτώχεια. Είναι μια άλλη μέρα που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και βυθίζονται περισσότερο στην αθλιότητα.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από το να παρακολουθούμε παθητικά αυτήν την κατάσταση. Πρέπει να ενώσουμε τον αγώνα μας για μια αξιοπρεπή ζωή στο εσωτερικό με τον αγώνα ελευθερίας των καταπιεσμένων στο εξωτερικό σε έναν ισχυρό χείμαρρο που θα τερματίσει για πάντα την αιματοβαμμένη εποχή της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής υπερεκμετάλλευσης. Ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί προς όφελος των εργαζομένων και αυτό το έδειξε στην μέχρι τώρα ιστορία του. Πρέπει να γίνει κατανοητό από τις πλατιές μάζες των εργαζομένων, πως μόνον αν συνειδητοποιήσουν ότι η αιτία πίσω από την εξαθλίωση τους και τους καταστροφικούς πολέμους βρίσκεται αποκλειστικά στο σάπιο σύστημα υπερεκμετάλλευσης και ενωθούν αποφασισμένοι να αγωνιστούν μαχητικά ενάντια στον καπιταλισμό, μπορεί να δουν τον ήλιο να ανατέλλει και για αυτούς. Και αυτή θα πρέπει να είναι η στόχευση μας!
Όπως έγραψε ο μπάρμπα Κώστας το 1956 στην «μπαλάντα του κυρ-Μέντιου»:
Κοίτα! Οι άλλοι
έχουν κινήσει
κι έχ΄η πλάση
κοκκινίσει
κι άλλος ήλιος
έχει βρει
σ΄άλλη θάλασσ΄
άλλη γη.
