ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
-Πέφτουν τα ” γιατί” σαν σφαίρες σκοτεινιάζοντας τις μέρες μέσ’ το μαύρο τους το πέπλο στέκει το μοιραίο… “βλέπω”.
– Σαν φιγούρα της παρτίδας, ψυχορράγημα ελπίδας, παίζεις με χαρτί καμμένο και χαμόγελο σβησμένο.
-Πέσαν τα “γιατί” σαν σφαίρες, βάψαν μ’ αίμα τους αιθέρες κι απομείναμε μονάχοι πληγωμένοι απ’ την αμάχη. Να θωρείς καπνούς και σκόνη σε ρεσάλτο που σκοτώνει.
– Τώρα πια τι περιμένω? Το πουλί το πληγωμένο ψάχνει δέντρο να κουρνιάσει ξέπνοο, πριν σκοτεινιάσει.
-Μαύρο δίχτυ μ’ έχει αρπάξει με γητειές μ’ έχει τρομάξει. Μέσ’ τον στίχο μόνο βρίσκω καταφύγιο και οίστρο.
-Να κι ο ουρανός αδειάζει και τ’ αστέρια του τινάζει. Μέσ’ τα γελαστά σου μάτια γίναν τα όνειρα κομμάτια.
