Πόσα χρόνια θα τρως το ίδιο παραμύθι; Πόσα χρόνια θα φτάνει το να αισθάνεσαι ασφαλής την ώρα που δεν θα έχεις βασικές κοινωνικές παροχές; Για πόσο θα σου φτάνει να έχεις φρεγάτες και μαχητικά όταν δεν έχεις σχολεία, νοσοκομεία και τρένα;
Κοίτα, αν δεν το πάρεις και εσύ κάποια στιγμή απόφαση ότι όλο αυτό είναι παραμύθι για να μην ξεφύγει ποτέ από τη μιζέρια αυτή η χώρα, δουλειά δεν κάνουμε.
Φάε κανόνια αντί για ψωμί και απλά βλέπε τους ανθρώπους να συνεχίζουν να μεταναστεύουν για να βρουν καλύτερη ζωή. Θα είσαι όμως ασφαλής… Σου φτάνει;
Ξηλώσου προς το παρόν για άλλα 25 δις…
Στις Πίσω Σελίδες μιλούν:
—–
Νίκος Αργυρίου, εκπρόσωπος της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων – Δίκτυο Σπάρτακος: «65 ΔΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΟΠΛΩΝ»
Ο Νίκος Αργυρίου μιλά για τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα ύψους 25 δις ευρώ, τις αυξήσεις στους ένστολους και πολεμική στροφή της χώρας.
Ο ίδιος τονίζει ότι αυτές οι αποφάσεις είναι στο πλαίσιο γενικότερων αλλαγών που προωθεί η ΝΔ που όμως φτάνουν τα 65 δις από τότε που έγινε κυβέρνηση, ειδικά σε μια χώρα που ότι και να λέει ο Μητσοτάκης, δεν έχει ορθοποδήσει ακόμα οικονομικά, σημειώνοντας πως και οι αγορές όπλων τις προηγούμενες δεκαετίες, συνέβαλαν στην χρεοκοπία της χώρας.
Όπως υποστηρίζει, μπορεί να υπάρχει απόφαση της Ε.Ε. για «ευελιξία» στα εξοπλιστικά σε σχέση με το έλλειμμα, ωστόσο υπογραμμίζει ότι αυτές οι αγορές θα γίνουν με δανεισμό από το κράτος και άρα θα επιβαρύνουν το χρέος, ανοίγοντας τον δρόμο για νέα μνημόνια ενώ όπως λέει, δεν γίνεται να μην υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις, αλλά να βρίσκονται δισεκατομμύρια ευρώ για εξοπλισμούς.
Επιπλέον τονίζει ότι ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό και επενδυτικό σύστημα θεωρεί πλέον συστατικό του κομμάτι τον πόλεμο ή την απειλή πολέμου προκειμένου να αναδιατάξει την βιομηχανία και την κοινωνία, αλλάζοντας και την εξωτερική πολιτική ενώ ταυτόχρονα επιχειρείται η χειραγώγηση του λαού και της νεολαίας για τους στρατεύσουν, δημιουργώντας πολεμικό κλίμα με «κοινό» εχθρό την Ρωσία.
Φέρνοντας ως παράδειγμα τα F-35, σημειώνει ότι η χρήση τους θα είναι στην «διακριτική ευχέρεια» των ΗΠΑ καθώς το λογισμικό τους θα το ελέγχουν οι αμερικανοί, οπότε δεν θα υπάρχει «ελευθερία» στην χρήση τους ενώ αναφέρεται και στην «ασπίδα του Αχιλλέα» λέγοντας πως οι πύραυλοι της Χαμάς και της Χεσμπολάχ έχουν αποδείξει ότι ο σιδερένιος θόλος δεν είναι απρόβλητος και ουσιαστικά γι’ αυτό και δεν «εξάγει» αυτήν την τεχνολογία αλλού το Ισραήλ και μάλιστα προετοιμάζει την επόμενη αναβάθμισή του, την οποία θα την πληρώσει η Ελλάδα, αγοράζοντας παρωχημένη και τρωτή τεχνολογία.
Παράλληλα αναφέρεται στην ελληνική πολεμική βιομηχανία που είναι ανύπαρκτη και αποτελεί μύθο καθώς η συνεργασία θα γίνει με ισραηλινές και αμερικάνικες εταιρείες και άρα δεν θα είναι δημόσια αλλά πολυεθνική ενώ όσον αφορά την ναυπήγηση πλοίων τονίζει ότι τα περισσότερα ναυπηγεία μας τα διαχειρίζεται η αμερικάνικη εταιρεία Εξον.
Κλείνοντας θέτει και το πολιτικό κομμάτι του ζητήματος υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ένα ενοποιημένο αστικό μπλοκ με τα κύρια κόμματα να έχουν την ίδια προσέγγιση και προσπαθούν να στείλουν τους φτωχούς και την νεολαία στον στρατό οι οποίοι όμως γυρνάνε την πλάτη τους σε αυτό και επισημαίνει ότι αυτή η άρνηση θα πρέπει να περάσει στην αντικαπιταλιστικη αριστερά και όλοι μαζί, λαός, νεολαία και εργαζόμενοι να πουν ένα «όχι» στις πολεμικές συμμαχίες και στους πολέμους.
Σπύρος Δερβενιώτης, κομίστας-γελοιογράφος: «ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΣΧΥΡΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, ΟΧΙ ΟΙ ΧΡΗΣΤΕΣ»
Ο Σπύρος Δερβενιώτης, κομίστας-γελοιογράφος, μιλά για την χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης σε σχέση με τη δημιουργία εικόνων, γραφικών και κόμικ και τα δικαιώματα όσον εργάζονται σε αυτόν τον τομέα.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι οι ανησυχίες του για το ΑΙ δεν ταυτίζονται με τις απόψεις των πολλών λέγοντας πως «εγκλωβιζόμαστε στη λάθος συζήτηση» η καθημερινή χρήση του για επεξεργασία και παραγωγή εικόνων ούτως ή άλλως δεν έφερνε κέρδος σε έναν καλλιτέχνη-εικονογράφο καθώς είναι ελάχιστοι αυτοί που θα πλήρωναν σε καθημερινή βάση για κάτι τέτοιο.
Αναφερόμενος στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων τονίζει ότι αυτό είναι κάτι της σύγχρονης εποχής και στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση ενώ μιλά για τον κίνδυνο το ΑΙ να αντικαταστήσει τους ανθρώπους σε κάποιους τομείς όπως το ραδιόφωνο ή τα κόμικ, υποστηρίζοντας πως δεν υπάρχει απλά μια μηχανή που παράγει αλλά ένας άνθρωπος θέτει τα δεδομένα και ουσιαστικά η ΤΝ λειτουργεί ως εργαλείο όπως άλλωστε πολλά προγράμματα παραγωγής και επεξεργασίας εικόνας και ήχου.
Ουσιαστικά επισημαίνει ότι θα πρέπει αυτο το ζήτημα να ρυθμιστεί ασφυκτικά ώστε κανείς να μην χάνει από τους πολλούς, υπογραμμίζοντας ότι ούτως ή άλλως έχει συσσωρευτεί πολλή δύναμη σε λίγους ενώ κλείνοντας αναφέρεται στο βιβλίο του «Πάρε τα χνάρια που άφησα: Η ζωή και το έργο του Θόδωρου Δερβενιώτη» με θέμα την ιστορία και την εξέλιξη της μουσικής στην Ελλάδα και ξετυλίγει το νήμα μιας σημαδιακής εποχής της ελληνικής δισκογραφίας.
