Δεν αξίζει ούτε δευτερόλεπτο να ασχοληθεί κάποιοςμε το ψέμα, τη διαστρέβλωση, τη δουλικότητα,, την παλιανθρωπιά και την έλλεψη στοιχειώδους σεβασμού διαφόρων ανευθυνουπεύθυνων.
Μοιάζει να πολεμάμε με σφεντόνες όμως τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά, την ανθρωπιά, τη συγκίνηση, την αλληλεγγύη που άφησε μία συγκλονιστική βραδιά
Μια βραδιά όχι μόνο για τα Τέμπη αλλά και για το Μάτι και για τη Μάνδρα και για όλους όσους δολοφονούν οι φαύλοι χωρίς να αποδίδεται δικαιοσύνη.
Αυτό είναι που δεν θα καταλάβουν ποτέ όσοι προσπερνούν αδιάφορα ή εναντιώνονται σε κάθε κουβέντα για τα Τέμπη.
Όλα τα τείχη και εμπόδια που έβαλαν (η άδεια για το live streaming δόθηκε μόλις 24 ώρες πριν τη συναυλία), όλη η λάσπη, η χυδαία διχαστική σπέκουλα, η απαξίωση έγιναν κουρέλι.
Δε γέμισε ασφυκτικά το Καλλιμάρμαρο. Δεν ήταν άλλοι τόσοι έξω, δε γέμισαν οι δρόμοι (γιατί πολύ απλά εκατομμύρια άνθρωποι συντονίστηκαν αλλιώς).
Ίσως βλέποντας την εικόνα αυτή, νόμισαν ότι τα κατάφεραν.
Όμως, όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές αυτής της βραδιάς, φανεροί και αφανείς, όλοι αυτοί οι φωτεινοί άνθρωποι, τους το φύλαγαν για έκπληξη, βρήκαν τον τρόπο να βγουν από πάνω.
Κατάφεραν να αφήσουν ένα ηχηρό μήνυμα και να υποχρεώσουν τους ανευθυνουπεύθυνους είτε σε αφωνία (μη τυχόν και μαθευτεί!) είτε σε αισχρά παραληρήματα.
Ο Φοίβος και η Τάνια εκπροσωπώντας όλους τους υπόλοιπους συμμετέχοντες αλλά και εμάς, έκαναν εκείνο το κλικ ώστε να μη περάσει όλο αυτό απλά σαν μία ακόμα συναυλία.
Ο Φοίβος με το λυγμό του (παίζει ασταμάτητα στο repeat), η Τάνια με τα τραγούδια που επέλεξε.
Οι ανευθυνουπεύθυνοι καλά θα κάνουν να μάθουν απέξω και να εμπεδώσουν τις τέσσερις τελευταίες στροφές του τραγουδιού του Φοίβου.
Το “Δεν υπάρχει τρόπος πια να σταματήσω”, το “Θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω” δεν είναι μελλοντικές αόριστες υποσχέσεις, δεν είναι κούφια ΘΑ, δεν είναι ανέξοδοι λεονταρισμοί.
Ήδη, εκφράζεται στην πράξη – εδώ και 1,5 χρόνο – από συγγενείς των δολοφονηθέντων.
Δυστυχώς όχι ακόμα από εμάς τους υπόλοιπους, όχι τουλάχιστον στο βαθμό που θα έπρεπε.
Παρά την όποια προσωπική απαισιοδοξία, η ιστορία επιφυλάσσει ενίοτε εκπλήξεις
Οι ανευθυνουπεύθυνοι των εγκληματικών παραλείψεων και του μπαζώματος θα έχουν πάντα το φόβο, για το πότε ένα κομμάτι της κοινωνίας (όχι απαραίτητα πλειοψηφικό) θα αισθανθεί ακριβώς το ίδιο με την Καρυστιανού, τον Ασλανίδη, τον Πλακιά και τόσους άλλους. Θα αισθανθεί ότι δεν υπάρχει τρόπος να το σταματήσει κανείς.
Βγήκαμε νικητές από μια συναυλία; Σίγουρα όχι, βγήκαμε όμως γεμάτοι ελπίδα.
Πάνω απ’ όλα δεν ξεχάσαμε τι θα πει αλληλεγγύη και απαίτηση για δικαιοσύνη.
—-
“Συναντήθηκα με την Ελλάδα που αγαπώ και θέλω να ζω. Αυτό έκανε αυτή η βραδιά για μας. Συναντήσαμε τους ανθρώπους που θέλουμε να ζούμε μαζί”. (Τάνια Τσανακλίδου)
“Κατεβήκαμε με τα πόδια με τη γυναίκα μου και με την κόρη μου (μένω κοντά). Και οι άνθρωποι που συναντούσαμε στο δρόμο ήταν όμορφοι, τρυφεροί και -θάλεγε κανείς- ασταμάτητοι. Καμιά σχέση με αυτούς τους παίκτες ριάλιτι που μας κυβερνούν πολιτικά και αισθητικά”. (Φοίβος Δεληβοριάς)
