Για «Ρεαλιστικό ριζοσπαστισμό» μίλησε ο Τσίπρας, για «ριζοσπαστικό ρεαλισμό» είπε ο Τσακαλώτος. Βρείτε τις διαφορές. Μαζί με τη «ρεαλιστική ανυπακοή» που έχει λανσάρει ο Βαρουφάκης έχουμε μια μοναδική στα χρονικά παραίτηση της ελληνικής Αριστεράς από το όραμα του ανέφικτου και από τις μεγάλες ιδέες, προς όφελος του… βασιλιά ρεαλισμού.
Συνήθως οι ηγεσίες έδειχναν στους πολίτες τον δρόμο, το όραμα και την ελπίδα ακόμα και για το ανέφικτο. Μπορεί να μην έφτανες στον στόχο, όμως τη βάση, την απαρχή των αιτημάτων σου δεν την ξεχνούσες ποτέ, ξέροντας πως είχες δίκιο ακόμα και αν δεν πέτυχες τα πάντα.
Τώρα το σημείο εκκίνησης είναι ο… ρεαλισμός. Και έτσι φτάνεις ακόμα και όταν είσαι στην αντιπολίτευση να ψηφίζεις Rafale, Ελληνικό και δώρα στη Fraport (όπως είπε σωστά και ο Φίλης στη συνδιάσκεψη). Αν όμως θέλαμε ρεαλισμό παιδιά, δεν χρειαζόμασταν την Αριστερά να μας εμπνέει. Και το ΠΑΣΟΚ μια χαρά ήτανε. Και καρφώνεστε, ακριβώς επειδή το «κέντρο» θέλει τον γνωστό πασοκικό ρεαλισμό, αυτόν του δίνετε και σε αυτόν προσπαθείτε να μοιάσετε ξεχνώντας τα μακρινά και τα ανέφικτα.
Ισως να με καταλαβαίνουν πιο καλά όσοι μισούν τις (πολύ θρεπτικές κατά τ’ άλλα) μπάμιες: Είσαι πιτσιρικάς, γυρνάς από το σχολείο και στο τραπέζι βρίσκεις στρωμένο το φαγητό. Ριζοσπαστισμός (ή ανυπακοή) είναι να πεις «Δεν θα φάω μπάμιες, θα φάω ψωμί και τυρί». Ίσως η μάνα σου να σε απειλήσει «αν δεν φας αυτό, δεν έχει τίποτα άλλο» και τότε πρέπει να είσαι έτοιμος ακόμα και για… νηστεία, προκειμένου να υποστηρίξεις το δίκαιο αίτημά σου ότι δεν πρέπει να μαγειρεύουμε μπάμιες. Στην άλλη περίπτωση, ο «ρεαλιστικός» ριζοσπαστισμός είναι να φας τις μπάμιες και μετά να είσαι όλη μέρα μουτρωμένος για τα φαγητά που φτιάχνουνε σ’ αυτό το σπίτι.
Αντίστοιχα σε επίπεδο προγράμματος, πολιτικού προτάγματος και απεύθυνσης προς την κοινωνία, ριζοσπαστισμός θα ήταν να ζητάς ακόμα και να διαγραφούν κάποια στιγμή οι μπάμιες από τον κατάλογο των βρώσιμων ειδών! Ο «ρεαλιστικός ριζοσπαστισμός» της ηγεσίας λέει περίπου: «θα φάμε τις μπάμιες και μετά βλέπουμε τι κάνουμε…»
