Τι λέγαμε προχθές με αφορμή του “ουδέν σχόλιο”; Για αποικία;
Προτεκτοράτο και αποικία είναι κολακευτικοί χαρακτηρισμοί.
Δουλοπαροικία είναι αυτό που μας ταιριάζει.
Ο πρωθυπουργός αποφάνθηκε ότι είναι λάθος η απόφαση του ΔΠΔ. Για μια ακόμα φορά ως ειδικός που ξέρει τα πάντα. Από ΜΕΘ, αρχαία Βενιζέλου, σιδηροδρομικά εγκλήματα, διεθνές δίκαιο κλπ
Καμαρώνει και είναι περήφανος που πρωταγωνιστούμε στις στρατιωτικές δαπάνες.
Καμαρώνει τόσο στη σημερινή δυσβάσταχτη συγκυρία όσο και στις εποχές των μνημονίων όταν άλλες ευρωπαϊκές χώρες – σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα – ξόδευαν λιγότερα.
Νιώθει πολύ ωραία που η κυβέρνησή στην οποία συμμετείχε και αυτός ως πρώτο βιολί, ξόδευε για το νατο, ενώ ταυτόχρονα βύθιζε την κοινωνία στην απόγνωση. Τότε που κόσμος έτρωγε από τα σκουπίδια, ζεσταινόταν με μαγκάλια ή αυτοκτονούσε.
Τα ίδια είχε πει στον Τραμπ, όταν καθόταν σαν κομοδίνο δίπλα του και σήκωσε το χέρι σαν σπασίκλας για να υπενθυμίσει ότι εμείς ξοδεύουμε τα περισσότερα.
Δεν είναι καθόλου παράξενα όλα αυτά. Στο πνεύμα της κουβέντας που έγινε σήμερα για τα καταφύγια, δεν είναι δύσκολο να δει κάποιος ότι εδώ και περίπου δύο δεκαετίες η Ευρώπη παρέδωσε ολοκληρωτικά τα κλειδιά και τον έλεγχο σε τραπεζίτες και πολυεθνικές. Κάποτε η Ευρώπη είχε πολιτικούς, με οτιδήποτε μπορούσε να τους προσάψει κάποιος. Τον έλεγχο όμως σε μεγάλο βαθμό τον είχε η πολιτική.
Εδώ και χρόνια έχει μαριονέτες, ανδρείκελα, τριτοκλασάτους υπαλλήλους τύπου Φον Ντερ Λάιεν και των φίλων της, που διεκπεραιώνουν μπίζνες.
Όλα είναι αριθμοί, θεός το κέρδος. Των λίγων, των ισχυρών.
Σε μια τέτοια συγκυρία, τα ανάρμοστα, σιχαμερά, κυνικά χαμόγελα Μητσοτάκη – Ρούτε που βλέπεις στις φωτογραφίες και οι δηλώσεις τους, μπορεί μεν να εξοργίζουν από την άλλη όμως χαίρεσαι.
Χαίρεσαι που ως πολίτης, ως απλός άνθρωπος δεν ταυτίζεσαι μαζί τους, δεν είσαι εκεί.
Δεν είμασταν ποτέ όλοι μαζί. Οϋτε το 40, ούτε στο μεταπολεμικό ζόφο, ούτε στην επταετία, ούτε στα μνημόνια.
Ποτέ, μα ποτέ, δε θα είμαστε όλοι μαζί. Ευτυχώς.
