Η Συρία λοιπόν, και επίσημα πια, αλλάζει σελίδα. Ο εμφύλιος (κατ΄όνομα) στη Συρία απέχει πολύ από το να τελειώσει, παρόλην την ανατροπή του Μπασάρ αλ Άσαντ. Τώρα ξεκινάει η δύσκολη περίοδος για τη Συρία και τους Σύριους, με άμεσα ωφελημένο το σιωνιστικό μόρφωμα και την Αμερικάνικη παρουσία στην περιοχή.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι σε αυτήν την στρατιωτική σύγκρουση στη Συρία οι κύριες δυνάμεις που συμμετείχαν ήταν:
● η αλαουιτική οικογένεια του εθνικιστή (όπως και ο πατέρας του) Μπασάρ αλ Άσαντ, με την υποστήριξη του Ιράν και της Ρωσίας. Οι δυνάμεις του δεν έφεραν σχεδόν καμιά αντίσταση στους Τζιχαντιστές,
● οι εθνικιστικές ομάδες «Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA)» υποστηρικτές της τουρκικής κατοχής μέρους της Συρίας, με την υποστήριξη της Τουρκίας και των Αμερικάνων,
● οι σαλαφιστές τρομοκράτες της Αλ Κάιντα (Μέτωπο Αλ Νούσρα,Al-Nusrah Front – ANF) και η μετεξέλιξή τους σε Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ (Hayʼat Tahrir al-Sham – HTS) με την υποστήριξη των Αμερικάνων,
● οι εθνικιστικές Κουρδικές Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) με την υποστήριξη των Αμερικάνων.
Τι εναλλακτικές δυνατότητες υπήρχαν στην χώρα; Είτε κακές είτε χειρότερες!
Ο εμφύλιος αυτός ξεκίνησε στις 15 Μάρτη 2011 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ενώ οι προβλέψεις μιλάνε για μια νέα Λιβύη… με μια διαιρεμένη σε διαφορετικά κομμάτια Συρία.
Αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι σιωνιστικό, αμερικανικό, δυτικό σχέδιο για την «απελευθέρωση» της Συρίας… Ξεκάθαρα, χωρίς να είναι καλυμμένο από κάποιον μανδύα ή μάσκα! Και μέχρι στιγμής δεν επηρεάζονται η Αμερικανική παρουσία στα ανατολικά της χώρας και η Ρωσική παρουσία στα δυτικά της. Ενώ η ΕΕ δήλωσε ότι θα συνεργαστεί με τους τζιχαντιστές. Η τραγωδία που διαδραματίζεται τόσο χρόνια στη Συρία αποτελεί εγγύηση νέων προσφύγων, ευνοεί την ανάπτυξη του θρησκευτικού φανατισμού, της τρομοκρατίας και του φόβου σε χώρες που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ασφαλείς.
Σε συνθήκες ολικής πληροφόρησης και γνωστικού πολέμου, είναι σημαντικό να ξεφύγουμε από ό,τι υπάρχει στον φακό του.
Η επόμενη μέρα στην Ανατολική Μεσόγειο βρίσκει φανερά ηττημένους τους λαούς της περιοχής, που πληρώνουν με το αίμα και το μέλλον των επόμενων γενιών το τίμημα των πολέμων αυτών. Οι λαοί της περιοχής έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με τον όλεθρο. Οδηγεί σε ξαναμοίρασμα της «πίτας» ορυκτού πλούτου, ζωνών επιρροής, αγορών και «εναλλακτικών δρόμων εμπορίου». Οι καταιγιστικές εξελίξεις τροφοδοτούν εκ νέου τις διεθνείς ευρύτερες αντιπαραθέσεις στο φόντο ενός νέου διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων μίας υπό διαμόρφωσης «νέας καπιταλιστικής τάξης».
Η αλλαγή των γεωπολιτικών συσχετισμών ισχύος καθορίζει τις κινήσεις και τις συμμαχίες μιας σειράς κρατών, λιγότερο ή περισσότερο ισχυρών, με στόχο περισσότερη εξουσία και πλούτο. Αυτό μας δείχνουν και τα όσα συμβαίνουν στην νοτιοανατολική Μεσόγειο με φόντο την γενοκτονία στην Παλαιστίνη και την ουσιαστική νομιμοποίηση της διαίρεσης της Συρίας και τη μετατροπή της σε πεδίο μαχών κι αντιπαραθέσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Βρισκόμαστε μέσα, λοιπόν, σε ένα παγκόσμιο τοπίο το οποίο συνθέτουν η γενοκτονία, ο πόλεμος, οι οικονομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις, η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών για τον παγκόσμιο έλεγχο και την ηγεμονία, η λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και των ανθρώπινων κοινωνιών. Τώρα γίνεται περισσότερο κατανοητό παρά ποτέ, ότι η εξαθλίωση, η πλήρης υποταγή και η εξόντωση μας αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την διαιώνιση του συστήματος και το μόνο μέλλον που έχουν να μας προσφέρουν ο καπιταλισμός, με οποιαδήποτε μορφή κι αν παρουσιάζεται, είναι η φτώχεια, η καταστροφή και ο θάνατος. Την στιγμή, λοιπόν, που ο καπιταλισμός κινείται συνεχώς προς ένα όλο και πιο ολοκληρωτικό μοντέλο τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, τη στιγμή που οι ισχυροί του κόσμου προετοιμάζονται στρατιωτικά, χτίζοντας τις συμμαχίες τους και τον εξοπλισμό τους, για την παγκόσμια σύρραξη, το μοναδικό ερώτημα για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου είναι και πάλι το ίδιο… Θα ακολουθήσουμε τυφλά αυτήν την καπιταλιστική βαρβαρότητα;
Η λύση: Οι καταπιεζόμενοι λαοί δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα από τη συμμετοχή μας στους ενδοκαπιταλιστικούς πολέμους που επιχειρούν να μας σύρουν, ούτε έχουμε να χωρίσουμε κάτι μεταξύ μας οι λαοί. Απέναντι στους γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς των «ισχυρών», που έχουν μετατρέψει όλον τον πλανήτη —και δίπλα μας την Ουκρανία και την Μέση Ανατολή— σε εμπόλεμη ζώνη (ενώ ετοιμάζουν ενεργά και τα Βαλκάνια), να προτάξουμε την αλληλεγγύη των λαών και να βροντοφωνάξουμε τώρα επιτακτικά ότι δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους. Ο μοναδικός πόλεμος που έχει νόημα για εμάς και μπορεί να βάλει τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και σε όλους τους πολέμους που δημιουργούν, είναι ο πόλεμος για την ανατροπή του κράτους του κεφαλαίου! Μόνον αυτός ο πόλεμος μπορεί να οδηγήσει σε ειρήνη την ανθρωπότητα! Το ερώτημα είναι: ποιοι και πώς;
