1) Όλα για την άμυνα
Θα κάνω μια προσπάθεια Αντώνη να λύσω την απορία σου για το ανέκδοτο της αμυντικής βιομηχανίας. Ας θυμηθούμε ένα ακόμα σύντομο ανέκδοτο.
IDF: Israel Defense Forces (Δυνάμεις ΑΜΥΝΑΣ του Ισραήλ).
Δεν ξέρεις τι τραβάει αυτός ο στρατός να αμύνεται εδώ και τόσες δεκαετίες.
Αγανάκτησαν να αμύνονται συνέχεια και σήμερα πραγματοποίησαν διπλή επίθεση εναντίον σχολικού καταφυγίου του ΟΗΕ. Ο πέμπτος βομβαρδισμός σχολείου σε 8 μέρες.
Τουλάχιστον 25 νεκροί και 100 τραυματίες στην στατιστική.
Αίμα στα χέρια δεν έχει μόνο ο στρατηγικός μας εταίρος αλλά και όσοι κάνουν χειραψίες και δουλειές μαζί του.
Ενδιαφέρον θα έχει αν ο καταζητούμενος δολοφόνος, που δεν τον νοιάζουν οι αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων, μετά την επίσκεψη του στην Ουγγαρία του Όρμπαν, θα κάνει και ένα σύντομο πέρασμα από την αποικία του δεδομένου φίλου και συμμάχου.
2) Αλαζόνες ή απλά καίνε λάδια σιλικόνης;
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει όσοι ξεσαλώνουν αυτές τις ημέρες, με επικεφαλής κάποιον που υποδύεται τον υπουργό δικαιοσύνης, είναι ότι στις 28 Φεβρουαρίου, τα εκατομμύρια που βγήκαν στους δρόμους, μαζί με τα εκατομμύρια που ήθελαν να βγουν αλλά δε μπορούσαν, δε βγήκαν ούτε για τα έλαια σιλικόνης, ούτε για το πιθανό λαθρεμπόριο.
Είναι πολύ δύσκολο να αποδειχτεί είτε το ένα είτε το άλλο. Γι’ αυτό άλλωστε διαδήλωσαν ποτάμια ανθρώπων. Διαδήλωσαν για το αποδεδειγμένο, μπροστά στα μάτια όλων, μπάζωμα, για την αλλοίωση του χώρου του εγκλήματος. Διαδήλωσαν επειδή μαζί με το μπάζωμα, αποδεδειγμένα, σκυλεύτηκαν οι νεκροί. Επειδή τα οστά τους μεταφέρθηκαν “λίγο παραπέρα”.
Δύσκολο να διακρίνει κανείς αν ο πρώην σοσιαλιστής, υπουργός δικαιοσύνης διακατέχεται από αλαζονεία ώστε να πανηγυρίζει ή αν απλά τόσος είναι ώστε κάθε φορά τα όποια επιχειρήματά του να μπορεί να τα αντικρούσει ακόμα και ένα παιδί δημοτικού (αγωγός φυσικού αερίου, ανατίναξη Λάρισας, λίγο παραπέρα κλπ)
Στη Σερβία, είναι σίγουρο, ότι δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε δευτερόλεπτο. Ούτε ως κλητήρας στο υπουργείο.
Πιθανόν, αισθάνονται ότι η 28 Φεβρουαρίου πέρασε, είναι μακριά. Ο καιρός θα δείξει.
Υ.Γ.
Αυτή τη φορά ο Μαρινάκης δεν κάνει επίθεση στο Μαξίμου για ένα πέναλτι.
Για την ελευθερία του τύπου, για την ανεξαρτησία των ΜΜΕ και προπάντων για την ίδια τη δημοκρατία.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι – στο προσεχές διάστημα – θα γίνουμε σοφότεροι και ίσως οι καλύτερα ενημερωμένοι πολίτες αυτού του πλανήτη.
Αναμένονται τόνοι ενημέρωσης και ρεπορτάζ. Ποπ κορν και πατατάκια.
