Πάρα πολλές ήταν οι θεωρίες συνωμοσίας και όσα «αρπαγμένα» διαβάσαμε αυτές τις μέρες. Πραγματικά, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου εν μέσω καραντίνας – έχω αφιερώσει μια μικρή ενότητα προς το τέλος. Η μόνη παγκόσμια «συνωμοσία» που θα επέτρεπα στον εαυτό μου να συζητήσουμε, είναι η χρησιμοποίηση του κορονοϊού ως μέσο για την σταδιακή περιστολή των συνταγματικών μας ελευθεριών και για την ταχεία ανάπτυξη μεθόδων παρακολούθησης των πολιτών (υγειονομικής και όχι μόνο). Αλλά στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για «συνωμοσία» καθώς η συνωμοτικότητα υπονοεί κάτι που γίνεται στα κρυφά και χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Αντίθετα, καθαρά και ξάστερα, πολλές κυβερνήσεις στον κόσμο, σε έναν βαθμό και η δική μας, είναι προφανές πως βλέπουν θετικά την περιστολή πολλών εκ των δικαιωμάτων και ελευθεριών μας.
Αποτελεί ο κορονοϊός «πείραμα» σε αυτό το πεδίο; Προφανώς ναι. Δεν είναι και λίγο πράγμα ξαφνικά να σε σταματούν στον δρόμο, μόνο και μόνο για να σε ρωτήσουν που πας. Μα το χειρότερο είναι να συνηθίσεις σε αυτό το καθεστώς και να σε ενοχλεί λιγότερο την επόμενη και τη μεθεπόμενη φορά που θα επιβληθεί, με την επόμενη και τη μεθεπόμενη ευκαιρία. «Τα προσωρινά μέτρα έχουν την άσχημη συνήθεια να διαρκούν περισσότερο από τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, καθώς υπάρχει πάντα μια νέα κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κρύβεται στον ορίζοντα» έγραφε προ ημερών ο Ισραηλινός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιουβάλ Νόα Χαράρι (Ναι, έχει και στο Ισραήλ ανθρώπους που μάλλον σκέφτονται διαφορετικά από τις κυβερνήσεις τους). Για να σας παρηγορήσω όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά: Στο ίδιο, μακροσκελές άρθρο του στους Financial Times, με τίτλο «Ο κόσμος μετά τον κορονοϊό», ο Χαράρι έχει περιλάβει και την εξής φράση: «Όποτε οι άνθρωποι μιλάνε για επιτήρηση, θυμηθείτε ότι η ίδια τεχνολογία επιτήρησης μπορεί συνήθως να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο από τις κυβερνήσεις για την παρακολούθηση ατόμων – αλλά και από τα άτομα για να παρακολουθούν τις κυβερνήσεις». (Το άρθρο το παραθέτω στα σχόλια, ολόκληρο και στα ελληνικά για να δείτε τι εννοεί). Υποστηρίζω λοιπόν πως για το συγκεκριμένο θέμα πρέπει όντως να είμαστε ανήσυχοι. Αλλά ο δρόμος δεν είναι ο φόβος και η δεισιδαιμονία. Είναι η αλληλεγγύη, η επαγρύπνηση και η στοιχειώδης έλλογη σκέψη.
(Στη φωτογραφία πλακάτ με τον Τζορτζ Οργουελ και το βιβλίο του “1984” – «Εγώ σου τα έλεγα», γράφει το πλακάτ). – Σχολιάστε